Jeden z typów broni białej przeznaczonej do cięć i do sztychów, z prostą, długą i szeroką jedno lub obosieczną głownią. Pałasze posiadały najczęściej rękojeści w stylu szablowym, niektóre jednak posiadały rękojeści rapierowe. Pałasz husarski charakteryzował się metrową, jednosieczną głownią oraz rękojeścią posiadającą esowaty jelec, zastąpioną później rękojeścią identyczną jak w szabli husarskiej.. W starych inwentarzach nazwą pałasz często określano każdą długą broń sieczną.. Pałasz wywodzi się z krajów Bliskiego Wschodu. W Polsce pałasze używane były w XVI–XVIII wieku przez husarię, obok szabli, a zamiast koncerza, oraz na początku XIX wieku przez kirasjerów Księstwa Warszawskiego. Broń popularna w Europie w XVIII i XIX wieku wśród ciężkiej i średniej jazdy (kirasjerzy oraz dragoni) jak i oficerów piechoty liniowej i lekkiej.