Broń biała o długiej, prostej i obusiecznej klindze, dłuższa od szabli. Rapier składa się z dwóch części – głowni i oprawy. Na oprawę składają się kosz, rękojeść i głowica. Jego początki sięgają wczesnego renesansu, kiedy to zrodziła się potrzeba broni noszonej „na co dzień” przez mieszczan. Był najpopularniejszą bronią Europy Zachodniej od XVI do XVII wieku. Natomiast w Polsce był używany głównie przez wojska autoramentu cudzoziemskiego (arkebuzerów, rajtarów, dragonów i muszkieterów). Za rapier należy uznać każdą jednoręczną broń białą posiadająca podkrzyże (ricasso) wraz z wolnym do niego dostępem od strony kosza, pełną oślą podkowę (pas d’ane) oraz głownię przeznaczoną głównie do pchnięć.