Broń biała z charakterystycznym szpiczastym ostrzem i rękojeścią zakończoną tarczką ochronną lub kabłąkiem. Nazywano ją „mieczem spacerowym” i „mieczem do poduszki” ze względu na wyjątkową poręczność i niewielkie rozmiary. Od XVIII wieku traktowana jako broń przyboczna i część ubioru szlachcica (podobnie jak szabla w Polsce), dzięki czemu stała się lżejsza od niewygodnego rapiera. Waga szpady wynosiła około pół kilograma a długość – 90 cm. Pod koniec XIX wieku upowszechniono nowy rodzaj szpady – szpadę pojedynkową. Przypominała ona współczesną szpadę sportową z francuską rękojeścią i była używana wyłącznie w pojedynkach.Niektóre z nich były bogato zdobione jak np. szpada z kościaną rączką.